Dag 11 en 12: Olympic National Park (en Twilight)

Na een avondje gezellig in de Ierse pub, was het vandaag tijd om de grens (tijdelijk over te steken naar U.S. of A.) Bij de Harbour in Victoria hebben we de ferry naar Port Angeles genomen. Een tocht van 1,5 uur.

Aangekomen in Port Angeles hadden we werkelijk geen idee waar we terecht waren gekomen. Over een ding waren we het gelijk eens: Het was een erg ongezellig stadje, waar duidelijk ooit de industrie het hoogtij vierde....en uiteraard Twilight. De posters van de filmreeks, die toch al behoorlijk oud is, hingen nog in de (nu lege) cinema.

Het doel van ons bezoek aan Amerika was hoofdzakelijk Olympic National Park, dus we besloten gelijk de natuur in de duiken. Na een behoorlijke zoektocht en stiekem toch verdwaald te zijn in een suburb van Port Angeles (ja, dat kan), vonden we eindelijk de weg het park in. Een prachtige rit omhoog naar de Hurricane Ridge, die afgesloten werd met een wandeling op de top van de berg. Vanaf deze berg kan je helemaal naar Victoria en naar de San Juan eilanden kijken.

Na onze wandeling in de natuur waren we toe aan een goede maaltijd. Wij dachten dat het park moeilijk te vinden was, maar het bleek zowaar NOG moeilijker om een restaurant te vinden in Port Angeles. Alles was dicht, terwijl parkeren onmogelijk bleek in deze vrijwel lege stad (kennelijk mag je hier alleen parkeren als inwoner van deze stad). Ja, ze zijn duidelijk dol op toeristen hier.

Maar waar eten deze mensen dan? We zijn maar inlichtingen gaan vragen bij ons hotel. We werden naar Downriggers gestuurd, waarvan we het reclamebord redelijk snel hadden gelokaliseerd in de haven. Echter, het restaurant zelf was verstopt. Wat bleek? Na een lege parkeerplaats (haha hier wel), een leeg winkelcentrum en een lege restaurantlobby, werden we verrast door een tjokvol restaurant. In volledig Amerikaanse stijl (hillbillies op de bank en football op de tv) hebben we genoten van een echte Amerikaanse (vega)burger!

De volgende ochtend supervroeg op! We zaten zowaar om 8 uur (zonder koffie) op de 101 naar Lake Crescent. Das toch anders je dag beginnen, dan op werk je computertje opstarten. Een prachtig meer en een prachtig begin van de dag, maar Chris zonder koffie is geen goed idee, dus we besloten bij de lodge aan het meer een kopje koffie (Amerikaans slootwater) te drinken.

Onze tweede stop die dag (en het waren er veel) was de Sol Duc Falls. Ondanks een uur heen en een uur terug rijden plus een uur wandelen is de falls, zeker de moeite waard om te bezoeken.

Na het bezoek aan de waterval waren we toe aan de lunch en we dachten, waar beter dan in Forks! Want ja, ook wij kennen die diner uit Twilight... (mensen die bestaat niet!) Ook zijn de mensen niet zo mooi als in de film. We hadden het genot onze lunch te mogen nuttigen naast twee luidruchtige (gorgelende en spugende) houthakkers. Weg illusie! Nergens een Bella, Edward of Jake te vinden..... :) Mocht je deze film niet kennen, dan verwijzen we je bij deze naar Netflix.

Na deze ervaring vervolgden we onze rit richting de kust: Second Beach. Dankzij de zeer nette en sociale autobestuurder die de oprit gebruikte als persoonlijke parkeerplek, moesten we een dirtroad (een korte deze keer) gebruiken om de auto kwijt te kunnen. Gelukkig waren er meerdere mensen niet bij met de actie, en was de auto volgeplakt met hilarische briefjes (Thanks voor parking like an asshole, enjoy your day) en had hij een lekke band.

Na weer een klim en klauterpartij door het bos (want tja, het moet niet te makkelijk worden) dachten we het mooiste strand ooit te hebben gevonden (let wel, dachten we).
Heerlijk uitwaaien op het strand en genieten van rotsen langs de kustlijst en in het water. Ook is het heel apart om te zien hoe deze rotsen toch weer heel anders waren dan die in Ucluelet.
Na veel moeite om Chris van het strand weggepeuterd te krijgen gingen we door naar Hoh Rain Forest om de "Hall of Mosses" te gaan bekijken. Ook hiervoor moet je weer belachelijk ver de rimboe in rijden (en weer terug) maar dan kom je uit in een magic fairytale.
Prachtige bemoste, weelderige bomen zo hoog en zo ver als je kijken kunt. Elke foto doet deze plek tekort (was de conclusie na het vele malen geprobeerd te hebben). Na volledig lekgeprikt te zijn door de vele muggen (weet je nog, regenwoud) reden we de zonsondergang tegemoet naar Ruby Beach.
Alsof we het gepland hadden kwamen we exact op het juiste moment van de zonsondergang aan op.....jawel het mooiste strand dat wij ooit hebben gezien.

Na de zonsondergang uitgebreid te hebben bekeken moesten we nu even snel door naar ons volgende hotel.....NOT. Tot op de dag van vandaag weten we nog niet precies waar we allemaal gereden hebben, maar het waren veel kleine donkere slingerweggetjes die ons leidden naar Ocean Shores. Om 12 uur 's nachts inchecken bij een chinees die enkel gebrekkig Engels spreekt was ook een ervaring en een passende afsluiting van deze dag!